Cover photo by 永山敏也
ภาพถ่ายคือการพยายาม “หยุด” ความเป็นจริงตรงหน้า แต่เมื่อเป้าหมายคือ “สิ่งที่สักวันจะเลือนหายไป” ความงามที่มากกว่าการบันทึกก็ปรากฏขึ้น การสิ้นสุดเล็กๆ ในชีวิตประจำวัน ดอกไม้ที่ไหวตามลม แสงที่แวบผ่าน สิ่งเหล่านี้เมื่อผ่านเลนส์กล้องจะกลายเป็นเศษเสี้ยวของความนิรันดร์อย่างเงียบงัน
บทความนี้จะสำรวจบทบาทของภาพถ่ายในการเก็บรักษา “สิ่งที่กำลังเลือนหาย” พร้อมทั้งความงามและมิติของเวลาที่แฝงอยู่ในกระบวนการนี้
Photo by aya
ภาพถ่ายคือการรวบรวมเศษเสี้ยวของเวลา
อาคารที่ถูกทำลาย พฤติกรรมที่สูญหาย หรือใครบางคนที่แก่ตัวลง ภาพถ่ายอาจไม่ได้จับ “ปัจจุบัน” แต่จับสิ่งที่ “ในที่สุดจะไม่สามารถมองเห็นได้อีก” นั่นคือเหตุผลที่เราหลงใหลในป้ายเก่าคร่ำคร่า ที่ว่างเปล่ายามเย็น หรือเศษเสี้ยวของความทรงจำที่เลือนลาง
Photo by ookinate23
“เพราะมันจะเลือนหาย” จึงต้องถ่ายภาพ
เพราะเราไม่ได้คาดหวังความนิรันดร์ การกดชัตเตอร์จึงลึกซึ้งยิ่งขึ้น แสงที่ถูกบันทึกลงบนฟิล์มคืออารมณ์ของเราที่มองสิ่งที่กำลังเลือนหาย
Photo by スサダイキ
ภาพถ่ายไม่ได้เพียงแค่เก็บอดีตไว้ แต่ยังตอบคำถามภายในใจของเราว่า “ทำไมเราถึงอยากถ่ายสิ่งนี้”
ความงามของความไม่จีรังและการแสดงออกผ่านภาพถ่าย
“โมโนโนะอะวาเระ” และ “วะบิซะบิ” ในวัฒนธรรมญี่ปุ่นสะท้อนถึงธีมในบทความนี้ได้อย่างชัดเจน การร่วงโรยของดอกซากุระ ช่วงเวลายามเย็น กระดาษที่ปลิวไสวในสายลม การมองเห็นความงามในสิ่งที่มีอยู่เพียงชั่วครู่ยังคงมีชีวิตอยู่ในศิลปะการถ่ายภาพสมัยใหม่
Photo by TEN
ความไม่จีรังกลายเป็นความนิรันดร์ในภาพถ่าย
