โลกของ “อาเระ-บูเระ-โบเกะ” | Knowledge #308

ในช่วงปี 1970 เทคนิค “อาเระ-บูเระ-โบเกะ” ได้รับความสนใจในฐานะสไตล์แนวหน้าของวงการถ่ายภาพญี่ปุ่น ช่างภาพอย่าง โมริยามะ ไดโด และ นากาฮิระ ทาคุมะ ได้มุ่งเน้นไปที่ความคลุมเครือของอารมณ์และความทรงจำ มากกว่าความสมจริงของวัตถุที่ถ่าย

ในปัจจุบัน ทุกคนสามารถถ่ายภาพ “สวยงาม” ได้ง่ายดายด้วยสมาร์ทโฟนหรือกล้องที่มีประสิทธิภาพสูง ดังนั้น การเพิ่มความเป็นเอกลักษณ์และความลึกซึ้งให้กับภาพถ่ายด้วยการใช้ “ความเบลอ” หรือ “ความสั่นไหว” อย่างตั้งใจ จึงกลายเป็นองค์ประกอบที่น่าสนใจ

อาเระ (ความหยาบของเม็ดภาพ), บูเระ (การสั่นไหวของมือหรือภาพที่เหลือร่องรอยการเคลื่อนไหว), โบเกะ (ความไม่ชัดของโฟกัส) เคยถูกมองว่าเป็นข้อบกพร่องในภาพถ่าย

แต่ช่างภาพในยุคนั้นกลับใช้สิ่งเหล่านี้อย่างตั้งใจ เพื่อเพิ่มชั้นอารมณ์ เช่น “ความรู้สึกส่วนตัว” “ความรู้สึก” “ความวุ่นวาย” และ “ความขัดแย้ง” ให้กับภาพถ่าย การถ่ายภาพแบบไม่มองผ่านช่องมองภาพ (No Finder) และการปรับแต่งในขั้นตอนการล้างฟิล์ม ก็ถูกนำมาใช้เพื่อเพิ่มความลึกซึ้งให้กับการแสดงออกทางสายตา

“อาเระ-บูเระ-โบเกะ” ไม่ใช่เพียงความคิดถึงในอดีต แต่เป็นวิธีการที่ทำให้เราตั้งคำถามใหม่ว่า “เรามองโลกอย่างไร”

ในยุคที่ภาพถ่ายที่สมบูรณ์แบบมีอยู่มากมาย การสะท้อนความไม่แน่นอนของสายตาและความรู้สึกที่วุ่นวายกลับกลายเป็นสิ่งที่น่าสนใจ สิ่งนี้ยังคงเป็น “ปรัชญาของภาพถ่าย” ที่มีคุณค่า แม้จะผ่านยุคสมัยมาแล้ว